A mansión de Voldemort

Os dous homes apareceron de ningures, separados por uns poucos metros na estreita corredoira iluminada polo luar. Durante un segundo permaneceron inmóbiles, con cadansúa variña apuntando ao peito do contrario; logo, ao que se recoñeceron, gardaron as variñas por baixo das capas e botáronse a camiñar con rapidez na mesma dirección. 

—Traes novas? —preguntou o máis alto dos dous. 

—As mellores —respondeu Severus Snape. 

As silveiras beireaban o camiño pola esquerda, e pola dereita víase unha sebe alta podada con moito tino. As capas longas dos dous homes batíanlles contra os nocellos mentres camiñaban. 

—Pensei que había chegar tarde —dixo Yaxley, mentres a súa face basta aparecía e desaparecía baixo a sombra que proxectaban as pólas das árbores ao crebar o luar—. Foi algo máis complicado do que esperaba, mais espero que estea satisfeito. Ti pensas que has ser ben recibido? 

Snape asentiu, sen dicir palabra. Viraron a dereita cara a un camiño amplo onde remataba a corredoira. A sebe alta, que virara con eles, prolongábase na distancia, mais aló das impresionantes portas de ferro forxado que impedían o paso dos homes. Ningún dos dous deu un paso: ambos os dous levantaron o brazo dereito en silencio a modo de saúdo e cruzaron a través das portas, coma se o metal negro estivese feito de fume. 

As sebes de teixo amortecían o son das pisadas dos homes. Sentiuse un estalo en algures pola banda dereita: Yaxley tirou da variña unha vez máis, apuntando por riba da cabeza do seu compañeiro, pero resultou que a orixe do ruído non era máis ca un pavo real dun branco puro que se exhibía maxestoso por riba da sebe. 

—Sempre soubo vivir ben este Lucius. Pavos reais... —Yaxley chantou de novo a variña baixo a capa emitindo un bufido. 

Da escuridade emerxeu unha mansión ao final do camiño, coas luces escintilando a través das ventás de vidreiras de rombos do piso máis baixo. En algures, na escuridade no xardín 

que estaba tras da sebe, había unha fonte a borboriñar. A grava estralaba debaixo dos seus pés a medida que Snape e Yaxley se dirixían rapidamente cara á porta principal, que nada máis se achegaren, e sen que aparentemente ninguén o fixese, abriu as súas follas cara a dentro. 

O vestíbulo era amplo, estaba pouco iluminado e decorado de forma suntuosa, cunha alfombra soberbia cubrindo a maior parte do piso de pedra. Os ollos dos rostros esbrancuxados dos retratos pendurados das paredes seguían as alancadas de Yaxley e Snape. Os dous homes detivéronse fronte a unha porta impoñente de madeira que levaba á seguinte estancia, dubidaron durante o que dura un latexo, e logo Snape virou o tirador de bronce. 

A sala estaba chea de persoas en silencio, sentadas a unha mesa longa e ornamentada. Empurraran os mobles da sala sen tino e contra as paredes. A luz procedía das lapas vivas dunha lareira baixo unha cambota magnifica de mármore coroada cun espello dourado. Snape e Yaxley permaneceron por un intre no limiar. A medida que os seus ollos se afacían á falta de luz, fixáronse no mais estraño de toda a escena: unha figura humana aparentemente inconsciente que penduraba do revés sobre a mesa, xirando lentamente, coma se estivese atada por unha corda invisible, que se reflectía tanto no espello coma na superficie núa e puída da mesa embaixo. Ningunha das persoas sentadas baixo este espectáculo singular miraba para ela, agás un mozo novo e pálido que estaba sentado case inmediatamente debaixo. Parecía incapaz de non mirar cara arriba a cada minuto que pasaba. 

—Yaxley, Snape —dixo unha voz clara e alta desde a cabeceira da mesa—. Case chegades tarde. 

O orador estaba sentado xusto de costas á lareira, de modo que para os que acababan de chegar era difícil, en primeiro termo, albiscar pouco mais que a súa silueta. Ao tempo que se achegaban, a súa cara fóiselles aparecendo a través da escuridade, pelado, ofídico, con fendas en troques de ventas e uns ollos vermellos brillantes con pupilas verticais. Tan pálido que parecía desprender un resplandor nacarado. 

—Severus, aquí —dixo Voldemort, indicándolle o asento que estaba inmediatamente á súa dereita—. Yaxley, a carón de Dolohov. 

Os dous homes tomaron asento no lugar indicado. Moitas das miradas arredor da mesa seguiron a Snape e foi a el a quen se dirixiu primeiro Voldemort. 

—E ben? 

—Meu Señor, a Orde do Fénix pretende trasladar a Harry Potter desde o seu actual agocho o sábado próximo co crepúsculo. 

O interese arredor da mesa acrecentouse de forma palpable, algúns puxéronse tensos, outros remexéronse no asento, todos mirando para Snape e Voldemort. 

—Sabado... co crepúsculo —repetiu Voldemort. Os seus ollos vermellos fixáronse nos negros de Snape con tanta intensidade que algúns dos presentes desviaron a mirada, polo medo de que a ferocidade daquela ollada acabase por chamuscalos a eles mesmos. Snape, non obstante, mirou tranquilo de volta para a cara de Voldemort, e despois dun anaco, a boca sen beizos do último estrullouse en algo semellante a un sorriso.

J. K. Rowling, Harry Potter e as reliquias da morte

COMPRENSIÓN

1. Asocia estas voces da lectura co seu significado: 

luar - sebe - escintilar - borboriñar - cambota - albiscar

• Producir un son suave ou un rumor a auga que brota. → ........... 
• Ver ao lonxe unha cousa sen distinguila ben.  → ........... 
• Resplandor da lúa.  → ........... 
• Brillar de maneira intermitente, con intensidade e cor variable.  → ........... 
• Trabe, mais ou menos ornamentada, que sobresae da campa da cheminea e sobre a que se sosten a parede dianteira desta.  → ........... 
•  Valo feito con varas e estacas cruzadas, arbustos, silvas, pólas.  → ...........  

2. No texto destaca unha detallada descrición do interior da mansion de Voldemort. Anota todos os elementos que componen a súa decoración. 

3. Indica se estas afirmacións son certas (C) ou falsas (F). Transforma despois as falsas en certas. 
A) A sebe que beireaba o camiño cara a mansión era de loureiro.  → ....
B) O ruido que asustou a Yaxley produciuno un pavo real.  → ....
C) Dous criados abriron as follas da porta da entrada principal.  → ....
D) Snape sentou á dereita de Voldemort.  → ....
E) Segundo Snape, Potter ía ser trasladado o sábado ao mediodía.  → .... 

4. Na lectura faise un retrato de Voldemort. Indica cales son os trazos físicos e de personalidade que o caracterizan. Apóiate en palabras do texto. 


5. Fai un resumo da lectura. Sigue estas indicacións. 
— Recolle os principais feitos acontecidos e non superes as 12 liñas.
— En grupos, lede e comparade os vosos resumos. 


REFLEXIÓN


6. A saga de Harry Potter encádrase no xénero da literatura fantástica e de misterio.Tira do texto os fragmentos que mellor exemplifican esta idea. Razoa a túa resposta. 
— Nos mesmos grupos da actividade 5, contrastade e comentade razoadamente as vosas respostas. 


EXPRESIÓN


7. Investiga e crea un esquema ou mapa conceptual que recolla a información básica sobre a saga de Harry Potter.
— Pescuda en todo tipo de fontes (publicacións especializadas, Internet...). 
— Dá resposta a cuestións coma estas: Como e cando Ile xurdiu a idea a súa autora? Cal é o argumento esencial? Que personaxes básicos desenvolven a trama? Que adaptacións houbo das novelas a outros medios?... 
— En parellas, intercambiade e comparade os vosos esquemas.