Unha noite na ópera

Chegamos corenta minutos antes. Susi xantou na mina casa e ás seis papa achegounos no coche. O teatro está ateigado, a pesar de que aínda faltan case tres cuartos de hora.
No vestíbulo non cabe unha agulla e todo o mundo saúda a todo o mundo. En canto á vestimenta hai para todos os gustos. Aínda que a maioría viste de domingo.
Un acomodador uniformadísimo condúcenos ao palco, lateral, do primeiro andar. Compartímolo con dúas señoras moi elegantes. Dona Matilda leva razón, debrúzaste na varanda que é mol, como de veludo, e podes curiosear toda a sala.
—É estupendo! —exclama Susi—. Mellor que asomarte ao balcón da túa casa.
Soa o primeiro timbre e o patio de butacas comeza a se encher. A xente segue saudándose. Un timbrazo máis longo e o público acomódase nos asentos. Algúns consultan o programa.
—Vaites!... Non collemos os programas. Anda, rula, baixa.
—Pero se vai comezar.
—Chegas nun plis-plas, dáche tempo. Sen programa non imos saber de que vai. Ademais, hai que levarllo á señora.
Saio ao corredor, no extremo hai un acomodador que se ofrece solícito.
—Volva ao seu palco que eu lle irei por el.
—Non se moleste.
—Non é molestia, comeza nuns minutos.
A verdade, dáme moitísimo corte que este señor que parece un xeneral me traia o programa, pero non me atrevo a contradicilo.
—Moitas grazas.
—E os programas?
—Tráenolos o acomodador. Se vises que amable!
—Estás tola, nena. Ese o que busca é a propina, prepara os cartos.
Un terceiro timbrazo deixa a sala case ás escuras, so as luces do proscenio. Sae o director da orquestra e o público aplaude. O director saúda. O acomodador deixa os programas discretamente e o director ergue os brazos e move a batuta. Silencio. O director consulta a partitura e a orquestra inicia os primeiros acordes.
—E a abertura —murmura Susi.
O pano sobe paseniño. No primeiro entreacto saímos ao corredor. Susi comenta que a ópera non esta mal e que a tenor é unha pasada. A min paréceme marabillosa. Susi vai ao baño e adícome a miralo todo. O tempo pasa e Susi non regresa. Soa o primeiro timbre, Susi nin asoma. Entro e sento. Segundo timbre. Susana debeu caer polo váter.
Sae o director de orquestra. Aplausos.
—Patri —sacódeme Susi que por fin volve—, Patri...
—Shhh —a señora da butaca contigua cabrease—. Cala! Non se pode falar.
—Veña, Patri. Vas caer de cu cando saibas o que vin.
Susi desespérase, pero non lle fago nin caso. Resígnase.
Esta a piques de finalizar o segundo acto cando Susi me sacode outra vez.
—Veña, imos antes de que saia a xente... E agárrate que hai curvas.
—Xa sei —respondo baixiño porque as señoras non nos quitan ollo—, vou caer en canto vexa o que ti viches.
—O que vin, non, senón a quen vin. Acabo de ver a Alexandra
Quedáseme o corazón pendurado dun fío. Non, non pode ser, é imposible.
—A quen?
—Shhh!
A tiple vai cantar unha aria, pero Susi xa non resiste, arrástrame fóra e sae a fume de carozo. Corro tras dela que vai coma un lóstrego.
—Agarda. Que dixeches? Que viches a Alexandra? Non o creo. Queres esperar, estúpida!
Solto todo iso sen respirar. Porén, Susi non vai mais amodo, nin sequera me responde.
—Oes, Susi, a onde vas?
Percorremos todo o corredor. Susi sobe unhas escaleiras laterais, estamos noutro andar, Susi segue e volvemos subir outras escaleiras.
—A onde imos? A este paso chegaremos ao tellado.
A planta seguinte ten un corredor manta mais estreito e non se ve nin unha alma.
—Agora comprendo por que tardaches un ano. Non sabia que te adicases a explorar. Queres parar dunha vez!
Pero Susi é un trebón.
—Susanaaaa!
Detívose. Por fin!
Está parada diante dunha fotografía. Todo o andar está cheo de fotos. Son fotografías de óperas, distintos momentos das representacións: Otelo cravando o puñal..., A italiana en Alxer..., o bufón de Rigoletto...
Susi parouse diante dunha foto enorme. É unha muller, unha muller de corpo enteiro. A muller leva un vestido azul, unha pamela e un ramo de flores. Na parte superior o nome da ópera: La traviata.
—É Violeta, a dama das camelias —afirmo coma se fose unha entendida.
—É Alexandra.
E antes de que termine de dicilo, xa me decatei. Dende a Pamela e o vestido azul, Violeta-Alexandra contémplanos.

Lola Gándara, Alexandra

COMPRENSIÓN
1. Define, coas túas palabras, estas voces da lectura.

ateigado - solícito - debruzarse - mol - veludo - pamela

—  Revisa as túas definicións comparándoas coas dun bo dicionario.

2. No texto abundan expresións propias da lingua coloquial. Ofrece catro exemplos e indica o significado de cada un.

3. A acción sitúase no interior dun teatro durante o comezo dunha ópera. Tira do texto todo o léxico referido ao espazo do teatro e a representación dunha opera.
— En pequenos grupos, revisade e ampliade as vosas listaxes.

4. Selecciona a opción que completa correctamente cada enunciado.

• As rapazas chegaron cunha antelación de...
     A: 20 minutos.     B: 10 minutos.     C: 40 minutos
• As rapazas compartían aquel palco con...
     A: dúas señoras elegantes.    B: o seu profesor de música.    C: un descoñecido.
• Durante o primeiro entreacto da Opera, Susi...
     A: foi comprar auga.     B: foi ao baño.     C: foi tomar o aire á rúa.
• Atoparon fotos de óperas como A italiana en Alxer, Rigoletto ou...
     A: Turandot.    B: A traviata.    C: Tosca.

5. Completa estas táboas sobre os dous personaxes principais da lectura. Xustifica a túa resposta con fragmentos do texto.

REFLEXIÓN


6. Organizade un coloquio na aula sobre a ópera e outros espectáculos. Podedes comentar nel cuestións coma estas:
• Asistides a espectáculos con frecuencia? A cales? Que tipo de espectáculos vos gustan máis? Por que? Gustaríavos asistir a unha ópera? Por que?

CREACIÓN


7. En grupos, facede unha investigación sobre a ópera. Cada grupo centrarase nun ámbito diferente. Por exemplo:

• As orixes do xénero.
• Grandes autores operísticos da historia e as súas obras máis importantes.
• Grandes interpretes: tenores, sopranos...
• As óperas en galego.
• Partes e compoñentes dunha ópera.

—Compre acudirdes a todo tipo de fontes: enciclopedias, libros especializados, Internet...

—Finalmente, presentade todos os grupos, a través de portavoces, o resultado das vosas pescudas.

A desaparición de Apolo

Os operarios do concello traballaban a marchas forzadas ás ordes do comisario da exposición, don Lucas Delgado. Colocaran a maioría dos cadros: á dereita, os relacionados coa familia de Filipe IV; á esquerda, os de temas relixiosos e mitolóxicos. Deixaron o centro para A fragua de Vulcano que recollía a visita do adolescente deus Apolo á forxa de Vulcano (onde traballaba cos ciclopes) para lle comunicar que Venus, a súa muller, andaba en amores con Marte, deus da guerra.

—Que marabilla! —exclamou o señor Delgado contemplando deslumbrado o cadro do deus do lume e da forxa. 

Os operarios do concello acudiron a onde estaba don Lucas. Puxéronse de par súa, pero un deles quedou uns metros máis atrás. Daquela un intenso nimbo' de luz, saíndo da cabeza do deus Apolo, deulle de cheo na cara e non lle permitiu contemplar a escena. 

Abraiado, mudou para a esquerda e ficou pasmado outra volta ao comprobar que Apolo movía a cabeza e o seguía coa vista. 

—«Será un efecto máis buscado por Velázquez» —pensou para si sen se atrever a comentalo cos compañeiros. 

Virou logo para a dereita e o deus comezou a choscarlle o ollo. O aglaio foi a máis cando reparou en que o burlón Apolo recollía o dedo índice e estendía o do medio, facendo un inxurioso aceno de mala lei co que aumentaba a sorpresa dos ciclopes e do mesmo deus Vulcano. 

—Quedou todo moi ben! — celebrou o comisario. 

Sen máis aquel, os operarios do concello apresuráronse a saír para a final de fútbol do trofeo Cidade de Faro. Ao finalizar o encontro tería lugar a solemne inauguración da exposición por parte do presidente da Xunta. 

Don Lucas Delgado, garboso da resonancia que estaban a ter os actos organizados na cidade, volveu para o interior da sala de exposicións. Colleu unha cadeira e sentouse para admirar polo miúdo A fragua de Vulcano. 

Susto! Esparamexo! Berro estentóreo! 

O cadro estaba deteriorado! Había un espazo en branco! Que ocorrera co deus Apolo?! 

O secretario do Casino acudiu axiña. Non se fixou no cadro. Atendeu ao comisario. 

—Que lle pasou? —interrogou. 

O comisario non contestou. Non acababa de crer o sucedido. Deluvou os ollos con forza. —Isto é incrible! —soltou ao fin. 

Era imposible! A fragua de Vulcano estaba estragada: faltaba o deus Apolo, e Vulcano e máis os ciclopes ollaban perplexos de cara a nada. 

Ergueuse o comisario da cadeira e precipitouse onda o delegado do Museo do Prado, que aínda estaba preto da entrada. 

—Esta seguro de que... estes son os cadros da exposición? —inquiriu desconfiado e sudoroso. 

O delegado do Museo fitouno con desperezo. 

—Perdoe vostede, pero... aquí hai algo raro —sincerouse don Lucas. As gotas de suor perláronlle a fronte—. E se por unha casualidade... viñese defectuoso algún dos cadros importantes, que pasaría? 

—Non diga parvadas! —recriminou o do Museo—. Iso e imposible. Velaquí a certificación notarial de que todo se empaquetou en perfecto estado. Ademais viñemos escoltados pola policía todo o camiño. A normativa para transportar obras de arte esixe unha garda permanente que eu mesmo lles dei. Os precintos de todos os cadros confirman que non houbo manipulacións. 

Don Lucas Delgado comezou a tremer. 

—Pero, que ocorreu? —preguntoulle o delegado do Museo—. Nótoo... moi alterado. 

—Naaada... nada. Non ocorreu nada —mentiu. 

O delegado do Museo marchou confuso, desconcertado. Por que Ile vinan con aquelas cousas? 

Entre tanto o comisario chamou a escape ao secretario do Casino e contoulle o caso ás agachadas. Foron os dous correndo ata onda o cadro. 

—E mais si! —exclamou o secretario, alarmado—. Nunca tal vin nos meus anos! Mira que graciosos están Vulcano e mais os ciclopes! Parecen que aparvearon vendo a fuxida de Apolo! 

—Cale xa —increpou o comisario—. Déixese de chanzas, Non estamos para bromas. Teño que ver de atopar unha solución. 

O secretario tornou serio. 

—O malo e o pouco tempo que falta para... —insinuou. 

—Xa sei que e moi urxente, que así non pode quedar, que... Non debín buscar axuda en persoas inútiles —encarraxouse o comisario. 

E, acto seguido, foi á súa casa. Pechouse no seu despacho. Cavilou. Matinou. Cismou. Botou man á axenda. Nun folio en branco anotou teléfonos, nomes, enderezos, contactos. Colleu a guía telefónica. Volveu anotar máis teléfonos, máis nomes, mais contactos. Eran datos de asesores en lenzos, restauradores, catedráticos ou entendidos en pintura, persoas a quen acudir para esclareceren convincentemente algo insólito: a fantasmal ausencia de Apolo dun cadro onde el era a figura principal. Incluía, tamén, referencias de investigadores privados. Remarcou en vermello o letreiro de «Véritas», a axencia de detectives que dirixía o seu amigo Sito Pescudo. 

Na cidade estaba tamén a profesora Úrsula Becker, a coñecida experta na obra de Velázquez. Don Lucas subliñou o seu nome. 

Pepe Carballude e Andrés García Vilariño, O deus desaparecido

COMPRENSIÓN 

1. Asocia cada voz da lectura co seu significado. 

A. abraiado · B. garboso · C. perlar · D. chanza · E. cavilar

... Cubrir o salpicar algo de pingas. 

... Dito gracioso para burlarse ou rirse de alguén. 

... Que amosa aprecio esaxerado cara a si mesmo. 

... Pensar con insistencia. 

... Que sente estrañeza ou sorpresa ante algo inesperado, inusual, extraordinario. 

— Algunhas das palabras anteriores ofrecen outras voces sinónimas na propia lectura. Localízaas. 

2. Indica que significan no texto estas expresións coloquiais. 

• «de par súa»: ....................... 
• «sen mais aquel»:............ 
• «de mala lei»: ........................ 
• «a escape»: .......... 

3. Tira do texto todo o léxico referido a profesións, ocupacións e cargos. 

— En parellas, revisade e ampliade as vosas listaxes. 

4. Ordena con números os seguintes feitos segundo se fosen sucedendo na lectura. 

.... O delegado do Museo marchou confuso e desconcertado.  

.... Lucas Delgado sentouse para admirar o cadro de Velázquez.  

.... Lucas Delgado remarcou o anuncio da axencia de detectives.  

.... Os operarios saíron ás présas para a final de fútbol.  

.... O operario comprobou como o deus Apolo o seguía coa vista.  

.... Lucas Delgado colleu a axenda e anotou contactos de interese. 

5. Responde razoadamente estas afirmacións. 

• Que escena representa o cadro A fragua de Vulcano? 
• Como reaccionou Lucas Delgado cando descubriu a fuga de Apolo?
• E como reaccionaron os demais personaxes do cadro? 

REFLEXIÓN

Fogares intelixentes

Se hai tan só uns poucos anos a domótica parecía formar parte da ficción científica, na actualidade comeza a estar presente nun crecente número de fogares.

O seu obxectivo: aumentar o confort, o benestar e a seguridade dos seus habitantes. Cando se fai referencia ás tecnoloxías que fan posible a vivenda intelixente, moitos pensan que se trata de algo próximo á ficción científica e que tardarán décadas en posuír unha aplicación real. Por este motivo, considerouse que todas elas forman a coñecida como casa do futuro. Non obstante, agora máis ca nunca se debe falar da casa do presente. 

Numerosas firmas de electrónica de consumo, compañías de informática e operadoras de telecomunicacións como LG, Samsung, Electrolux, Cisco Systems, HP, Telefónica, Ericsson, Philips ou Zanussi están dando a coñecer unha ampla gama de electrodomésticos, ordenadores, dispositivos electrónicos e redes de comunicación que, lonxe de pertencer ao futuro forman parte do presente máis actual.

Todo baixo control 

A principal característica de todas as iniciativas presentadas e que inclúen algún elemento domótico. Pero, que significa esta palabra da que tanto se esta a falar? E un galicismo orixinado pola voz domotique, que, a súa vez, provén etimoloxicamente do latín domus (casa) e de robotique (robótica). A definición máis directa de domótica sería, polo tanto, a de casa robotizada. Para ser aínda máis concretos, o dicionario Larousse define domótica como ‘concepto de vivenda que integra todas as funcións en materia de seguridade, xestión de enerxía, facilidades de comunicación, control de automatismos’. 

Tomando como punto de partida esta definición pódese dicir que unha vivenda domótica, tamén coñecida como «casa intelixente», sería aquela que pose unha instalación de control integrado de determinados mecanismos automatizados destinados a mellorar a seguridade, o confort e o aforro enerxético. 

Un cerebro electrónico 

Nunha casa domótica ou intelixente todos os dispositivos están conectados a rede eléctrica (microondas, lavadora,

calefacción, aire acondicionado, persianas, luces e alarma de seguridade, entre outros). Estes comunícanse entre si e o control de todos eles ten lugar a través dunha unidade ou cerebro central, encargada de obter información e canalizar as ordes de acendido e apagado. 

Esta unidade central, situada na propia vivenda, pode tamén manexarse a través de Internet ou dun telefono móbil. Pode tratarse dunha pantalla táctil do tamaño dun libro que se leva a calquera lugar dentro do fogar ou un pequeno display que se sitúa no frontal do frigorífico ou na entrada da casa. 

Un fogar para soñar 

Este cerebro permite programar o funcionamento de todos os aparellos da casa: apagar todas as luces ao mesmo tempo cando o último inquilino sae da casa, subir a persianas pola mañá para que entren os primeiros raios de luz, espertar os habitantes can suave fío musical, poñer a cafeteira en marcha, encher a auga da bañeira a temperatura desexada, acender a calefacción polas noites para reducir o consumo enerxético... 

A través de Internet ou do móbil 

Loxicamente, todas estas accións pódense facer cando o seu propietario non se atopa na casa, ben desde Internet ou desde un telefono móbil. Unha simple mensaxe SMS abonda por exemplo, para que o forno comece a cociñar o asado que se deixou preparado a noite anterior ou regar as flores do xardín desde o lugar de vacacións. 

A seguridade ante todo 

Un dos principais obxectivos das tecnoloxías que forman parte da vivenda intelixente e conseguir que o fogar sexa un espazo máis seguro. 

Algunhas das posibilidades son: incorporar detectores de seguridade ante a entrada de intrusos ou sensores de gas, lume, fume ou auga que pechan a válvula correspondente onde se produciu o escape e avisan o usuario mediante unha mensaxe SMS e aos servizos de urxencia. 

As casas de nova creación xa están empezando a incorporar pequenas cámaras na maioría dos cuartos, que se atopan conectados permanentemente á Rede. Estas imaxes pódense ver dende calquera ordenador con Internet. Así, é posible, por exemplo, comprobar o que fan os máis pequenos ou comprobar o estado do xardín. 

Un investimento rendible 

O custo de incluír no fogar algún elemento domótico non supón un enorme desembolso para o usuario. A estandarización dos sistemas e o descenso dos prezos dos distintos dispositivos (sensores, módulos de control, pasarelas de comunicación...), fai cada vez máis factible a súa instalación, tanto en novas vivendas coma nas xa construídas. Segundo diversas empresas españolas que poñen en marcha proxectos de casas intelixentes o custo de robotizar unha nova vivenda so supón un aumento do 1 ao 3% do seu prezo original. 

www.repsol.com

COMPRENSIÓN

1. Ofrece un ou varios sinónimos destas voces da lectura. 

confort - ..............        espertar - ..............

decada - ..............        conseguir -................... 

gama - ..............        factible -.................. 

concretos - ..............        aumento -.............. 

2. No texto menciónanse numerosos elementos relativos a electrodomésticos e aparellos do fogar. Tira todos os exemplos que poidas. 

— En parellas, revisade e ampliade as vosas listaxes. 

3. Tendo en conta a información da lectura, elixe a opción que completa adecuadamente cada enunciado. 

• Entre as compañías que están a ofrecer dispositivos domóticos están LG, Samsung, Electrolux, HP, Telefónica, Philips ou... 

                 A) Zanussi. B) Sony. C) Nokia. 

• Un dos elementos que forman o galicismo domotique é a voz latina domus, que significa... 

                 A) aparello. B) casa. C) dono. 

• O aumento do prezo dunha vivenda domótica respecto dunha convencional é dun... 

                 A) 25%. B) 10%. C) 1-3%. 

4. A reportaxe divídese en partes cos seus correspondentes títulos. Comenta razoadamente a relación entre cada título e o contido da súa parte. 

5. Tira do texto unha definición completa e precisa de «vivenda domótica». 

EXPRENSIÓN

6. Tendo en conta as respostas que deches as cuestións previas á lectura, escribe un texto no que expoñas a túa opinión razoada sobre as «vivendas domóticas». 

— En grupos, lede en voz alta os textos que creastes. Comentade despois semellanzas e diferenzas entre eles. 

CREACIÓN

7. Indica cal destas frases célebres che parece máis acaída respecto do tema da lectura: 

• O verdadeiro progreso é o que pon a tecnoloxía ao alcance de todos. Henry Ford (1863-1947), industrial estadounidense. 

• A máquina veu quecer o estómago do home mais enfriou o seu corazón. Miguel Delibes (1920-2010), escritor español. 

• A palabra progreso non ten sentido ningún mentres haxa nenos infelices. Albert Einstein (1879-1955), científico alemán. 

• Se as cousas seguen así, ao home atrofiaránselle todas as súas extremidades agás os dedos de pulsar os botóns. Frank Lloyd Wright (1886-1959), arquitecto estadounidense.

— Comentade despois, entre todos, que frase vos pareceu mellor e por que.

A mansión de Voldemort

Os dous homes apareceron de ningures, separados por uns poucos metros na estreita corredoira iluminada polo luar. Durante un segundo permaneceron inmóbiles, con cadansúa variña apuntando ao peito do contrario; logo, ao que se recoñeceron, gardaron as variñas por baixo das capas e botáronse a camiñar con rapidez na mesma dirección. 

—Traes novas? —preguntou o máis alto dos dous. 

—As mellores —respondeu Severus Snape. 

As silveiras beireaban o camiño pola esquerda, e pola dereita víase unha sebe alta podada con moito tino. As capas longas dos dous homes batíanlles contra os nocellos mentres camiñaban. 

—Pensei que había chegar tarde —dixo Yaxley, mentres a súa face basta aparecía e desaparecía baixo a sombra que proxectaban as pólas das árbores ao crebar o luar—. Foi algo máis complicado do que esperaba, mais espero que estea satisfeito. Ti pensas que has ser ben recibido? 

Snape asentiu, sen dicir palabra. Viraron a dereita cara a un camiño amplo onde remataba a corredoira. A sebe alta, que virara con eles, prolongábase na distancia, mais aló das impresionantes portas de ferro forxado que impedían o paso dos homes. Ningún dos dous deu un paso: ambos os dous levantaron o brazo dereito en silencio a modo de saúdo e cruzaron a través das portas, coma se o metal negro estivese feito de fume. 

As sebes de teixo amortecían o son das pisadas dos homes. Sentiuse un estalo en algures pola banda dereita: Yaxley tirou da variña unha vez máis, apuntando por riba da cabeza do seu compañeiro, pero resultou que a orixe do ruído non era máis ca un pavo real dun branco puro que se exhibía maxestoso por riba da sebe. 

—Sempre soubo vivir ben este Lucius. Pavos reais... —Yaxley chantou de novo a variña baixo a capa emitindo un bufido. 

Da escuridade emerxeu unha mansión ao final do camiño, coas luces escintilando a través das ventás de vidreiras de rombos do piso máis baixo. En algures, na escuridade no xardín 

que estaba tras da sebe, había unha fonte a borboriñar. A grava estralaba debaixo dos seus pés a medida que Snape e Yaxley se dirixían rapidamente cara á porta principal, que nada máis se achegaren, e sen que aparentemente ninguén o fixese, abriu as súas follas cara a dentro. 

O vestíbulo era amplo, estaba pouco iluminado e decorado de forma suntuosa, cunha alfombra soberbia cubrindo a maior parte do piso de pedra. Os ollos dos rostros esbrancuxados dos retratos pendurados das paredes seguían as alancadas de Yaxley e Snape. Os dous homes detivéronse fronte a unha porta impoñente de madeira que levaba á seguinte estancia, dubidaron durante o que dura un latexo, e logo Snape virou o tirador de bronce. 

A sala estaba chea de persoas en silencio, sentadas a unha mesa longa e ornamentada. Empurraran os mobles da sala sen tino e contra as paredes. A luz procedía das lapas vivas dunha lareira baixo unha cambota magnifica de mármore coroada cun espello dourado. Snape e Yaxley permaneceron por un intre no limiar. A medida que os seus ollos se afacían á falta de luz, fixáronse no mais estraño de toda a escena: unha figura humana aparentemente inconsciente que penduraba do revés sobre a mesa, xirando lentamente, coma se estivese atada por unha corda invisible, que se reflectía tanto no espello coma na superficie núa e puída da mesa embaixo. Ningunha das persoas sentadas baixo este espectáculo singular miraba para ela, agás un mozo novo e pálido que estaba sentado case inmediatamente debaixo. Parecía incapaz de non mirar cara arriba a cada minuto que pasaba. 

—Yaxley, Snape —dixo unha voz clara e alta desde a cabeceira da mesa—. Case chegades tarde. 

O orador estaba sentado xusto de costas á lareira, de modo que para os que acababan de chegar era difícil, en primeiro termo, albiscar pouco mais que a súa silueta. Ao tempo que se achegaban, a súa cara fóiselles aparecendo a través da escuridade, pelado, ofídico, con fendas en troques de ventas e uns ollos vermellos brillantes con pupilas verticais. Tan pálido que parecía desprender un resplandor nacarado. 

—Severus, aquí —dixo Voldemort, indicándolle o asento que estaba inmediatamente á súa dereita—. Yaxley, a carón de Dolohov. 

Os dous homes tomaron asento no lugar indicado. Moitas das miradas arredor da mesa seguiron a Snape e foi a el a quen se dirixiu primeiro Voldemort. 

—E ben? 

—Meu Señor, a Orde do Fénix pretende trasladar a Harry Potter desde o seu actual agocho o sábado próximo co crepúsculo. 

O interese arredor da mesa acrecentouse de forma palpable, algúns puxéronse tensos, outros remexéronse no asento, todos mirando para Snape e Voldemort. 

—Sabado... co crepúsculo —repetiu Voldemort. Os seus ollos vermellos fixáronse nos negros de Snape con tanta intensidade que algúns dos presentes desviaron a mirada, polo medo de que a ferocidade daquela ollada acabase por chamuscalos a eles mesmos. Snape, non obstante, mirou tranquilo de volta para a cara de Voldemort, e despois dun anaco, a boca sen beizos do último estrullouse en algo semellante a un sorriso.

J. K. Rowling, Harry Potter e as reliquias da morte

COMPRENSIÓN

1. Asocia estas voces da lectura co seu significado: 

luar - sebe - escintilar - borboriñar - cambota - albiscar

• Producir un son suave ou un rumor a auga que brota. → ........... 
• Ver ao lonxe unha cousa sen distinguila ben.  → ........... 
• Resplandor da lúa.  → ........... 
• Brillar de maneira intermitente, con intensidade e cor variable.  → ........... 
• Trabe, mais ou menos ornamentada, que sobresae da campa da cheminea e sobre a que se sosten a parede dianteira desta.  → ........... 
•  Valo feito con varas e estacas cruzadas, arbustos, silvas, pólas.  → ...........  

2. No texto destaca unha detallada descrición do interior da mansion de Voldemort. Anota todos os elementos que componen a súa decoración. 

3. Indica se estas afirmacións son certas (C) ou falsas (F). Transforma despois as falsas en certas. 
A) A sebe que beireaba o camiño cara a mansión era de loureiro.  → ....
B) O ruido que asustou a Yaxley produciuno un pavo real.  → ....
C) Dous criados abriron as follas da porta da entrada principal.  → ....
D) Snape sentou á dereita de Voldemort.  → ....
E) Segundo Snape, Potter ía ser trasladado o sábado ao mediodía.  → .... 

4. Na lectura faise un retrato de Voldemort. Indica cales son os trazos físicos e de personalidade que o caracterizan. Apóiate en palabras do texto. 


5. Fai un resumo da lectura. Sigue estas indicacións. 
— Recolle os principais feitos acontecidos e non superes as 12 liñas.
— En grupos, lede e comparade os vosos resumos. 


REFLEXIÓN


6. A saga de Harry Potter encádrase no xénero da literatura fantástica e de misterio.Tira do texto os fragmentos que mellor exemplifican esta idea. Razoa a túa resposta. 
— Nos mesmos grupos da actividade 5, contrastade e comentade razoadamente as vosas respostas. 


EXPRESIÓN


7. Investiga e crea un esquema ou mapa conceptual que recolla a información básica sobre a saga de Harry Potter.
— Pescuda en todo tipo de fontes (publicacións especializadas, Internet...). 
— Dá resposta a cuestións coma estas: Como e cando Ile xurdiu a idea a súa autora? Cal é o argumento esencial? Que personaxes básicos desenvolven a trama? Que adaptacións houbo das novelas a outros medios?... 
— En parellas, intercambiade e comparade os vosos esquemas.

A chegada do asasino

Manuel pulsou o botón situado nunha das xambas, e o portón abriu­se con lentitude, mentres se escoitaba o suave zunzún dun motor eléc­trico. Ante os sorprendidos ollos de Luna apareceu o edificio que permanecía oculto tras o muro de pedra. Tratábase dunha mansión de estilo colonial español, con paredes encaladas que refulxían baixo o sol do serán. Mentres percorrían o camiño de grixo que conducía á casa, atravesando un coidado xardín tropical, o asasino contemplou o inesperado luxo daquel lugar: a piscina de proporcións olímpicas, as pistas de tenis e, ao fondo, un pequeno campo de golf de nove buracos. Ninguén podería sospeitar que no medio da xungla máis espesa e salvaxe do planeta se poderia ocultar aquel paraíso de comodidade e civilización.

Tras entrar na casa e cruzar un amplo recibidor, introducironse nun enorme e elegante salón. En dúas das súas  paredes abrianse enormes vidreiras con vistas ao xardin e á piscina. O aire acondicionado mantiña a estancia a unha temperatura constante de vinte e un graos centigrados.
—Agarde aquí un momento, señor Luna —dixo Manuel—. lrei avi­sar a don Aurelio. Desexa tomar algo?
—Auga mineral, por favor.

 Luna tomou asento fronte a unha pequena mesa lacada, colleu unha das revistas que descansaban sobre ela e comezou a pasar as follas distraidamente. Aos poucos minutos entrou un indixena vestido con uniforme de camareiro e, en absoluto silencio, deixou encima da mesa unha botella de Perrier e un vaso con xeo.
 —Non quere beber algo mais forte, amigo? —dixo de improviso unha voz ás súas costas.
O asasino xirou a cabeza e obser­vou con curiosidade o home que acababa de falar. Tratá­base dun mozo de pouco mais de vinte anos, co negro pelo rizado e unha expresión arrogante no seu agraciado rostro. Dous gardas de atlética complexion permanecian detrás súa en actitude vixiante, coas mans moi próximas aos enor­mes pistolóns que levaban no cinto.
—Non, grazas —respondeu Luna, incorporándose—. Prefiro prescindir do alcol cando teño que falar de negocios.
O mozo fixo un xesto despectivo e dirixiuse ao moble bar. —Os machos de verdade aguantan a bebida.
—De verdade? —Luna sorriu con ironía—. Non debo ser o suficientemente macho, señor... Desculpe, pero creo que non me dixo aínda o seu nome.

—Chámome Tacho Coronado.
—Seguramente é vostede parente de don Aurelio...
—Son o seu fillo: o primoxénito —respondeu o mozo con arrogancia.
—Estupendo —o sorriso de Luna ampliouse—. É un pracer conecelo.
—Déixate de macanas —replicou Tacho, aproximándose—. Voute cachear.
—Xa o fixo Manuel.
—E que? Quero asegurarme. Algún inconveniente?
Sen agardar resposta,Tacho comezou a rexistrar a Luna, apal­pando con minuciosidade cada centimetro do seu corpo. Logo, tras asegurarse de que o asasino non levaba ningunha arma encima, dirixiuse a unha porta lateral e abriuna.
—Está limpo, papá —dixo—. Podes pasar.
Ao cabo duns segundos, unha figura cruzou o limiar e en­trou no salón. Era un home duns cincuenta anos, calvo, can espeso bigote negro que cubria o seu labio superior. A pesar da súa prominente barriga, que avultaba a camisa de liño branco, os seus movementos eran áxiles e enérxicos.
—Son Aurelio Coronado.  É vostede o señor Luna?
—Si. Encantado de conecelo, don Aurelio.
Don Aurelio ignorou a man que Ile tendia o asasino.
—Como podo ter a seguridade de que é vostede quen di ser? —preguntou.
—Perdón?...
—Verá, señor. Teño moitos inimigos. Se continúo vivo e gra­zas a que son unha persoa desconfiada. Como sei que é vos­tede o auténtico señor Luna e non un impostor? Ninguén sabe que aspecto ten o señor Luna. Non hai fotografías súas e tampouco están rexistradas as súas marcas dactilares. Su­poño que non terá inconveniente en demostrarme que vostede é o auténtico señor Luna.
O asasino sorriu dun xeito case imperceptible e contemplou o xardín a través da fiestra, pensativo. Despois, enrolou con lentitude a revista que ainda tiña nas mans ata formar un apertado tubo de papel, co que xogou distraidamente durante uns segundos.
—De acordo —dixo—. Afirma vostede, don Aurelio, que ten moitos inimigos. Ben: supoñamos que un deses inimigos me contratase para eliminalo...
—Pero que estás dicindo, chalado?! —exclamou Tacho,  sacando unha pistola do peto traseiro dos seus pantalóns.
—É só unha suposición —dixo Luna, facendo un xesto tran­quilizador coas mans—. Unicamente pretendo demostrar que efectivamente son quen digo ser.

—Deixa que fale, Tachiño —interveu Coronado, obser­vando con interese o asasino.
O mozo torceu o fociño e, de mala gana, gardou a arma.
—Grazas, don Aurelio —Luna sorriu amplamente—. Como dicía, imaxine que me contrataron para matalo. Vostede é un dos homes máis protexidos do planeta, e a min cacheá­ronme dúas veces antes de poder chegar á súa presenza.
—Non leva armas, papá —asegurou Tacho con suficien­cia—. Eu mesmo o comprobei.
—Polo tanto, aínda que quixese, non Ile podería facer nada, non é verdade, don Aurelio? —Luna suspirou profundamen­te—. Non obstante...
O asasino fixo unha pausa. De repente, levou o extremo da revista enrolada aos labios e soprou con forza. Algo, unha manchiña de cor, cruzou o aire e un diminuto dardo me­tálico cravouse nunha trabe de madeira situada a poucos centímetros da cabeza de Coronado.
—...non obstante —proseguiu Luna—, vostede xa estaría morto, don Aurelio.

César Mallorquí, O último traballo do señor Luna

COMPRENSIÓN

1. Identifica as voces da lectura que corresponden a estas definicións.

• A. Cada unha das dúas pezas verticals que están situadas a ambos os lados do oco dunha porta ou ventá sostendo o lintel: .................
• B. Ruído xordo producido por algo que zoal: .................
• C. O fillo ou a filla que naceu primeirol: ................. 
• D. Madeiro groso e, por extensión, estrutura doutro material que, coloca­do horizontalmente, sostén o piso ou o teito dun edificio: ................. 

2. No texto false unha detallada descrición do exterior da mansión de Aure­lio Coronado. Indica que elementos se mencionan nela e as técnicas des­critivas que os acompañan. Sigue o modelo. 

• ELEMENTO DESCRITO: muro – TÉCNICA DESCRITIVA: de pedra 
• ELEMENTO DESCRITO: mansión – TÉCNICA DESCRITIVA: .............
• ELEMENTO DESCRITO: ............. – TÉCNICA DESCRITIVA: .............

— En parellas, revisade e corrixide as vosas respostas. 

3. Indica que personaxe da lectura realiza cada unha destas accións.

• Ignorou a man que Ile tendía o asasino: .............
• Sacou unha pistola do peto traseiro dos seus pantalóns: .............
• Abriu o portón que Baba acceso a mansión: .............
• Sentou e colleu unha das revistas da mesa: .............
• Deixou sobre a mesa unha botella de auga e un vaso con xeo: .............

4. Responde de forma razoada estas cuestións.

• Por que quedou impresionado o senor Luna ao ver aquela mansión? 
• Que provocaba a desconfianza de don Aurelio Coronado? 
• Como demostrou o senor Luna que el era o asasino que buscaban?

5. O texto pode estruturarse en introdución, nó e desenlace. Identifica cada unha destas partes sinalando a sua extensión e o seu contido,
— En grupos, contrastade as vosas respostas.

REFLEXIÓN

6. Crea un novo título que sintetice, de forma atraente, o contido da lectura.
— En grupos, contrastade as vosas propostas e elixide de común acordo a que máis vos guste.

CREACIÓN

7. En parellas, creade unha ilustración que re­presente o exterior da mansión menciona­da na lectura:
— Sede fieis a descricion que se fai no texto.
— Utilizade calquera técnica para crear a ilus­tración: rotuladores, colaxe, programas de deseño gráfico...
— Finalmente, expoñede no taboleiro da aula as vosas ilustracións.