Valentino e Âkil

De como se atopan Valentino Rufini e Âkil Pillabán nunha casa en ruínas as aforas de Venecia en pleno século XVIII e tratan de relixión, que no século XXI segue a ser asunto de contenda. 

(Entra Valentino, cargando a leña. Âkil, sentado no chan, fítao asustado, sen dicir nada) Valentino.- (Ve de pasada a Âkil e saúdao) Boas tardes. (Âkil fica calado. Valentino pousa no outro extremo a leña. Daquela fica detido, érguese súbito e xlrase. Comprendeu que había alguén no cosa) 

Valentino.- (Asustado, sinalando a Âkil) Aaaah!!! 

Âkil.- (Sinalando a Valentino) Aaaah!!! 

Valentino.- (Sinalándoo) Aaaah!!! 

Âkil.- (Sinalándoo) Aaaah!!! 

Valentino.- (Descobre que ten postas as súas botas. Sinalándoas e mudando o ton) Aaaah!!! 

Âkil.- (Sinalandoo as botas) Aaaahhh! 

Valentino.- As... as botas! Dáme as botas!! 

Âkil,- Si, home, si. 

Valentino.- (Tirando o florete) Mal cheiro te confunda, animal! Haberás darme esas botas ou levarás un bo castigo. 

Âkil.- (Collendo a paleta de albanel) Pois haberá que velo. 

Valentino.- En garde, cochon! (Prepárase) 

Âkil.- (Ponse en pé) Vale, vale, vale... ah! (Resulta que as botas non lle acaen a Âkil. Sonlle pequenas. Así, a dramaturxia de toda a pelexa consiste en que Valentino só ataca a paleta de Âkil, quen en ningún momento pelexa, senón que camiña magoando os pés a golpe de

«ai», «oi», «ui», «au», «ei», mentres sostén en alto a paleta) 

Valentino.- (Detense un instante e mira a Âkil a queixarse. Presuntuoso) Xa tes abondo? Queres máis? 

Âkil.- (Sorprendido, mira a Valentino. Abrindo a boca nun bocexo e movendo a cabeza) Eh? Valentino.- Aaaah! Que xesto insolente! Acabarei contigo, carracha noxenta! 

(Âkil, ao xirarse cara a Valentino, deixa a man do paleta a media altura. El permanece quedo, mentres Valentino comeza unha loita feroz contra a paleta de Âkil, que non se move nada e observa sorprendido a Valentino pelexando contra a súa paleta. Valentino avanza, retrocede, esquiva, salta, agóchase, maldí, berra... Finalmente cansa, e xa golpea sen forza) 

Âkil.- (Move un pé) Au! (Anícase para tocar a bota que lle manca) 

Valentino.- (Esgotado e satisfeito) Aaah, covarde! Pides papas! Está ben, Valentino Rufini é un cabaleiro e sabe perdoar. Agora, dáme as botas. 

Âkil.- (Sentando e quitando as botas) Estas botas quédanlle pequenas a Âkil. 

(Canta o galo) 

Âkil.- (Nervioso, dando voltas) Ah, o galo cantou quiquiriquí...! (Por fin atopa a orientación correcta e prepárase para se axeonllar, dando as costas a Valentino, pois ten a intención de rezar) 

Valentino.- (Ofendido) Eh! Maldito! Por que me ensinas o cu? (Âkil anícase e comeza a orar coma o fan os musulmáns, sen lle prestar atención a Valentino). Eh, ti, ensínalle o cu a outro, pero a min non! Non sexas cocho! 

Âkil.- Que dicides! Estaba rezando! 

Valentino.- Rezando? Dis rezando?! Ave María Purísima! (Escandalizado axeónllase e comeza a persignarse repetidamente, murmurando polo baixo oracións do tipo «Señor, perdóao que non sabe a que di». Âkil asústase e retrocede) 

Âkil.- Que facedes? Por que vos rabuñades así? Tedes piollos? (Valentino segue persignándose sen falar). Sodes ben porco, abofé. 

Valentino.- (Erguese) Que dixeches?! 

Âkil.- Que sodes un cocho, que se vos rabuñades así é porque debedes ter negro da rona ata o cu. Porco! 

Valentino.- Que maneira e esa de falar? Estaba rezando! 

Âkil.- Rezando? 

Valentino.- Rezando. 

Âkil.- Así non se reza. Rézase así. (Âkil axeónllase de fronte ao público e reza unha vez como o fan os musulmáns) 

Valentino.- Pero que dis, incauto? E así como se reza! (Valentino axeónllase fronte ao público e persígnase unha vez) 

(Os dous están axeonllados, un do lado doutro) 

Âkil.- Non, non e non. Rézase así. (Colle a Valentino por detrás e móveo facéndoo orar coma un musulmán) 

Valentino.- (Cando se ergue) Non, non e non. É así como se reza. (Da mesma maneira, colle o brazo de Âkil e móvelle a man persignándose) (Cando acaba, Âkil fita enfadado a Valentino, e este rosma. Así, fronte a fronte, fítanse un instante, retándose. Soa a musica típica dun duelo de película do Oeste. Entón cada un empeza a rezar do seu xeito, cada vez máis rápido. Ata que caen desfalecidos) 

Valentino.- Está ben. Tanto ten como reces ti, faino como che pete. 

Âkil.- Vos tamén. Rezade como vos praza, a min tanto me ten. 

(Os dous recuperan os folgos. Están sentados xuntos. Cando se decatan, afástanse enfadados o un co outro) 

Roberto Salgueiro, Valentino Rufini e Âkil Pillabán, de viaxe a Milán (e van sen un can)

COMPRENSIÓN 


1. Indica que voces da lectura corresponden a estes significados. 
A. Mirar fixamente: ............

B. Sentar ben algo (unha peza de vestir, de calzado...): ............
C. Acción de abrir a boca involuntariamente a causa do sono, do aburrimento ou da fame: ............
D. Arácnido parasito que se agarra á pel de certos animais e se nutre do sangue que lles zuga: ............
E. Agocharse e encollerse dobrando as pernas ou as patas: ............
F. Capa de suciedade que se forma sobre algo: ............
G. Espada longa, fina, lixeira, flexible e sen gume: ............
H. Forzas, ánimos: ............

2. Indica que significan no texto estas expresións coloquiais. 

                                    «pides papas»: ............       «como che pete»: ............

                                            «abofé»: ............       «tanto me ten»: ............ 

— En parellas, revisade e corrixide as vosas definicións. 

3. Sinala se estes enunciados os di Valentino (V) ou Âkil (A). 
 • «Dáme as botas»: ....
 • «Pero que dis, incauto?»: ....
 • «Tedes piollos?»: .... 

 • «O galo cantou quiquiriquí...!»: .... 

 • «Que xesto insolente!»: .... 

 • «Non, non e non»: ....

4. Responde estas cuestións de forma razoada e apoiándote en palabras da lectura. 
• Vense reflectidas no texto as diferenzas de clase social e de orixe entre Valentino e Âkil? De que xeito?
• Como e a personalidade destes dous personaxes?
• Pensas que realmente os cuitos relixiosos que practican Valentino e Âkil son tan opostos? Por que?

5. Elixe o enunciado que, na túa opinión, sintetiza mellor o tema da lectura. 

A. A falta de entendemento entre cristiáns e musulmáns.

B. O fanatismo relixioso: un problema sen solución.

C. A superioridade da relixión cristiá fronte á musulmá. 

— Contrasta e comenta con outros compañeiros a túa resposta. 

REFLEXIÓN 

6. A lectura presenta a acción e os diálogos nun ton humorístico e paródico. Selecciona o fragmento ou fragmentos do texto que mellor exemplifiquen esta idea. Razoa a túa resposta. —En grupos, contrastade e comentade razoadamente as vosas respostas. 

CREACIÓN 

7. En grupos de tres, realizade unha lectura dramatizada do texto teatral anterior. 

— Repartide os personaxes: un fará de Valentino, outro de Âkil e outro de narrador (lendo as didascalias) 

— Ensaiade varias veces a lectura. Cómpre coidar a entoación e a expresividade acordes con cada personase. 

— Seguindo as quendas marcadas polo profesor ou profesora, facede cada grupo a lectura dramatizada do texto.